Stradivarisme

Geen enkele stradivarus
is stradivarisch genoeg
als de stradivarist te
strakke vingers heeft.
………………………………………….

Over…..

Toen de laatste klanken uitgestorven
waren en de stilte sprakeloos werd,
leek alles wederom duidelijk.

Het was een symfonie in si bémol
voor een oude slaapkamerkast met
twee draaideuren en zes laden.
In gelakte notelaar.

Wat niet kraakte schuurde.
Het schuren kraste tekens
op onze zilte ziel.

Tijd heelt niet.
Klanken verkleuren.
………………………………………………..

Over mannelijke dichters…..
Wij dichters? Zwangere mannen!
…………………………………………….

Sluimererwten

Sluimererwten in een
botersausje. Van echte
boter, welteverstaan.
Met enkel wat zwarte
peper en grof zeezout
uit Aigues-Mortes.

Om je vingers van te likken.
Zalig.

Ook dat is poëzie.
………………………………………….

Woorden….

Ik wou dat ik een weegschaal had.

Zo één waarop ik mijn woorden
letter na letter en keer op keer
kon afwegen.
Met de maat van zeven.

Zodat ze lichter bleven
klinken dan hun bestaan.
Niet te veel. Maar net genoeg.

Om ondraaglijk licht te zijn.
……………………………………………..